Σάκης Αλατζόγλου: Η νέα γενιά και οι ευθύνες της

Η πλέον μορφωμένη γενιά στην ιστορία της χώρας μας έχει να αντιμετωπίσει μεγάλης κλίμακας ανεργία και ένα παραγωγικό μοντέλο, το οποίο ήταν προβληματικό και πριν από την κρίση. Τώρα, κάτω από το βάρος της συνολικής μνημονιακής πολιτικής, η
οποία καταστρέφει τον εναπομείναντα παραγωγικό, ζωντανό και υγιή ιστό με ραγδαίους ρυθμούς, η νέα γενιά απειλείται από την υπέρμετρη οικονομική και πολιτιστική επιβάρυνση. 
Σε συνδυασμό με την απαξίωση του πολιτικού συστήματος και γενικότερα της πολιτικής, δικαιολογημένα διαμορφώνεται η «επικίνδυνη» σκέψη σε κάθε Έλληνα πολίτη πως η πολιτική είναι περιττή ή και επιζήμια. Ένα αίσθημα παραίτησης και συνθηκολόγησης διαπερνά όλους τους νέους ανθρώπους. «Τίποτα δεν αλλάζει», «το σύστημα είναι παντοδύναμο», ότι «όλοι ίδιοι είναι», ότι «πολιτική και διαφθορά ταυτίζονται» και ότι οι μόνες λύσεις είναι οι προσωπικές, δηλαδή η ιδιώτευση. «Είμαι άνεργος. Θα βάλω ¨μέσον¨ και θα βρω μια δουλειά στην καλύτερη περίπτωση των 300€». Το παραπάνω παράδειγμα αποτελεί τον χαρακτηριστικό τρόπο ατομικής λύσης στην καταπολέμηση της ανεργίας. 

Στον αντίποδα υπάρχει και μια άλλη προσέγγιση. «Είμαι ενεργός πολίτης – παρακολουθώ την πολιτική επικαιρότητα με κριτική στάση – αντιλαμβάνομαι τους συσχετισμούς που διαμορφώνουν το πολιτικό μου περιβάλλον – αντιλαμβάνομαι πως για να βρω δουλειά θα πρέπει να έχω στην χώρα μου ένα ευνοϊκό επιχειρηματικό περιβάλλον που θα δημιουργεί επιχειρήσεις και οι οποίες με την σειρά τους θα χρειάζονται υπαλλήλους. Η συνεχής ενασχόλησή μου με την πολιτική θα ασκεί πιέσεις στο πολιτικό σύστημα να δημιουργεί και να διατηρεί το απαραίτητο σύστημα αξιοκρατίας. Ένα πολιτικό αξιακό σύστημα που θα διασφαλίζει την λήψη αποφάσεων βάσει το καλό των πολλών και όχι βάσει του πολιτικού κόστους».

Το δεύτερο παράδειγμα αποδέχεται πως οι λύσεις είναι πολιτικές και προέρχονται από την πολιτική και επομένως απαιτείται η ενεργός εμπλοκή του πολίτη και ιδιαίτερα του νέου ανθρώπου με τα κοινά και την πολιτική. Οι νέοι μας έχουν και την δύναμη και τις γνώσεις για να προσδιορίσουν τον ζωτικό τους πολιτικό χώρο και την ποιότητα ζωής τους. Δεν έχουν, όμως, την πολυτέλεια της αναμονής και της πολιτικής αδράνειας. Είναι υποχρεωμένοι να πάρουν την τύχη της ζωής τους στα χέρια τους, συμμετέχοντας ενεργά είτε στην τοπική πολιτική σκηνή, είτε στην εθνική, διεκδικώντας τον ζωτικό πολιτικό χώρο από τις προηγούμενες γενιές. Οι υπόλοιποι έχουμε χρέος να συνταχθούμε με την νέα γενιά και να φωνάξουμε μαζί τους: «τέλος στην αδράνεια, τέλος στην αποχή και τέλος στην ανοχή».